Anita Włodarczyk: W moim menu na pierwszym miejscu jest niezmiennie schabowy

Każdy człowiek ma w życiu do zdobycia swój Mount Everest. Ale... Wyżej wejść już nie można, a pani jest na tym szczycie od ładnych paru lat i...
... nie zamierzam jeszcze schodzić. Dobrze mi jest na tym wierzchołku. Zdobyłam wprawdzie wszystko, o czym marzy każdy sportowiec, może nawet ponad normę, ale nadal mam ogromną motywację do trenowania. Gdybym jej już nie miała, zakończyłabym zawodniczą karierę. Najważniejsze jest jednak zdrowie. Póki co ono jest, chęci do pracy także, więc chciałabym jeszcze pozostać na tym szczycie.

Wspinaczkę zaczęła pani w szkole podstawowej od zwycięstwa w mistrzostwach województwa leszczyńskiego w czwórboju lekkoatletycznym. Rok 2002 to debiut w rzucie młotem. Siedem lat później w Berlinie zostaje pani mistrzynią i rekordzistką świata dzięki... jajkom. W mediach można było przeczytać: "Przed konkursem lubi zjeść jajka na twardo. Zazwyczaj kończy się na czterech, ale przed finałem skusiła się na jeszcze jedno. To piąte jajko mi pomogło i przyczyniło się do rekordu świata".
I niech tak zostanie. Chociaż jadałam je od dziecka, to jednak dzięki mediom w 2009 roku moja przygoda z jajkami została bardziej nagłośniona. Ale nie są one czymś nadzwyczajnym w moim menu. Na pierwszym miejscu jest niezmiennie schabowy, na drugim stek średnio wypieczony, a na trzecim kotlet devolay.

Lubi pani pitrasić, eksperymentować kulinarnie?
Gotować, przyrządzać jakieś dania owszem, ale nie kombinować, nie poszukiwać nadzwyczajnych smaków. W kuchni jestem tradycjonalistką i przyznam, że lubię to miejsce. Tylko czasu na pichcenie jest niewiele, no i przede wszystkim nie mam ku temu warunków. Większość życia spędzam na zgrupowaniach, a tam mam posiłki pod nos podane.

W 2006 roku zdobyła pani pierwszy w karierze medal mistrzostw Polski seniorów zajmując w Bydgoszczy trzecie miejsce. Jak się zmieniła Anita Włodarczyk po tych dziesięciu latach?
Jestem bardziej otwarta w stosunku do ludzi, bardziej wrażliwa i... uparta. W tym ostatnim przypadku są plusy i minusy. W sporcie trzeba uparcie dążyć do celu i takie podejście jest z pewnością zaletą. Natomiast w życiu? Może jestem za bardzo uparta, co poczytuję sobie za wadę.

O pani wadach jakoś nie słychać, natomiast dziennikarze, i nie tylko, podkreślają m.in. pani łagodne usposobienie, cierpliwość...
To prawda, że rzadko się denerwuję, trudno jest mnie wyprowadzić z równowagi, jestem cierpliwa, spokojna, ale do czasu. Gdzieś jest granica. Jak ktoś mi wejdzie za skórę, to niech się niczego dobrego nie spodziewa. Na szczęście nie miałam jak na razie jakiś drastycznych przypadków.

Takie wychowanie to zasługa rodziców?
Jak najbardziej, dlatego jestem im ogromnie wdzięczna, a podkreślę, że ja i mój starszy brat byliśmy krótko trzymani, nie byliśmy rozpieszczani. Nie było tak, że co chciałam, to miałam. Na przykład w ósmej klasie marzyłam o komputerze. Rodzice uznali, że to jeszcze nie ten czas. Czekałam trzy lata. Dostałam na osiemnaste urodziny. Poza tym na wiele zachcianek trzeba było czymś zapracować. I takie wychowanie pomogło mi później w sporcie. Miałam wspaniałe dzieciństwo, rodzice sporo wymagali, ale dawali od siebie dużo miłości i serdeczności.

Jak spędziła pani wakacje?
Zaczęły się 28 sierpnia i były najdłuższymi w całej karierze. Na tydzień poleciałam do Nowego Jorku na zaproszenie polsko-amerykańskiego stowarzyszenia sportu, odwiedziłam brata w Anglii, sporo czasu przeznaczyłam też na spotkania ze znajomymi, miałam kilka campów, a 8 października zaczęłam się ruszać, trzy razy w tygodniu, aby nie zaczynać od zera. W niedzielę, 6 listopada, jadę do Arłamowa na dwutygodniowy obóz wprowadzający. To nowe dla mnie miejsce. A potem? Plan jest na ukończeniu, ale raczej wielkich zmian nie będzie. Standard. Zgrupowania w RPA, Kalifornii.

Najważniejsza impreza roku 2017?
Mistrzostwa świata w Londynie. Finał konkursu rzutu młotem jest 7 sierpnia, w przededniu moich urodzin. Chciałabym sobie sprawić złoty prezent...

W 2012 roku nad Tamizą w olimpijskim konkursie była pani druga, za Rosjanką Tatianą Łysenko, która niedawno została pozbawiona złotego medalu igrzysk.
Czułam, w zasadzie byłam przekonana, że jej zwycięstwo nie było "czyste". Tatiana dwa miesiące przed olimpiadą ogłosiła, że jest kontuzjowana i gdzieś zniknęła. Można się było domyślać, co w tym czasie robiła. Ale na wszystkie nieprawidłowości trzeba mieć dowody. W maju tego roku pojawiły się informacje o stosowaniu przez Rosjankę niedozwolonych środków, co niedawno zostało oficjalnie potwierdzone.

Złoty medal jest już w drodze do pani?
Nie jestem taka pewna, czy Tatiana go zwróci. Może stwierdzi, że gdzieś się zawieruszył... Czy będzie wykonany duplikat? Nie wiem. Ale wiem, że mnie okradła. Nie dostanę już tego, co mogłam mieć.