Po cztery tytuły mistrzowskie mają w dorobku Włochy i Niemcy, po dwa - Urugwaj i Argentyna, a po jednym - Anglia, Francja i Hiszpania. W rywalizacji kontynentów Europa prowadzi z Ameryką Płd. 11:9.

Reklama

Sześć krajów zdobyło tytuły mistrzowskie będąc organizatorem mistrzostw: Urugwaj (1930), Włochy (1934), Anglia (1966), RFN (1974), Argentyna (1978), Francja (1998). Zespoły, które obroniły tytuł mistrza świata, to Włochy (1938) i Brazylia (1962).

Tylko 12 drużyn grało w meczach finałowych. Były to wyłącznie ekipy z Europy i Ameryki Południowej: Niemcy - osiem razy, Brazylia - siedem, Włochy - sześć, Argentyna - pięć, Holandia - trzy, Urugwaj, Węgry, Czechosłowacja i Francja - po dwa, a Szwecja, Anglia i Hiszpania - raz.

Stary Kontynent był 26-krotnie reprezentowany w meczu finałowym, a Ameryka Płd. - 14 razy. Gole w meczach finałowych - 71 (3,55 na mecz). Najwyższy wynik w finale: Brazylia - Szwecja 5:2 (1958).

Reklama

W siedmiu meczach finałowych doszło do dogrywek: w 1934, 1966, 1978, 1994, 2006, 2010 i 2014 roku, a dwa spotkania o tytuł zakończyły się konkursem rzutów karnych: w 1994 i 2006 roku.

Z 20 dotychczasowych finałów 15 prowadzili sędziowie z Europy. Najczęściej - czterokrotnie - wyróżnienia tego dostąpili arbitrzy z Anglii.

Hat-tricka (trzy bramki jednego piłkarza) w meczu finałowym uzyskał tylko Geoff Hurst (Anglia, 1966). Po dwa gole zdobyli: Gino Colaussi (Włochy, 1938), Silvio Piola (Włochy, 1938), Helmut Rahn (RFN, 1954), Vava (Brazylia, 1958), Pele (Brazylia, 1958), Mario Kempes (Argentyna, 1978), Zinedine Zidane (Francja, 1998) i Ronaldo (Brazylia, 2002).

Reklama

Piłkarze, którzy strzelali bramki w dwóch meczach finałowych MŚ: Vava - 1958 i 1962, Pele - 1958 i 1970, Paul Breitner (RFN) - 1974 i 1982.

Gola z karnego w meczach finałowych (w regulaminowym czasie gry bądź dogrywce) zdobyli: Johan Neeskens (Holandia, 1974), Paul Breitner (RFN, 1974), Andreas Brehme (RFN, 1990), Zinedine Zidane (Francja, 2006). Jedenastki w finale nie wykorzystał jedynie Antonio Cabrini (Włochy, 1982).

Czerwone kartki w meczach finałowych zobaczyło pięciu piłkarzy: Pedro Monzon i Gustavo Dezotti (obaj Argentyna, 1990), Marcel Desailly (Francja, 1998), Zinedine Zidane (Francja, 2006), John Heitinga (Holandia, 2010).

Piłkarze grający w dwóch zwycięskich zespołach (11): Giovanni Ferrari, Giuseppe Meazza (obaj Włochy) 1934 i 1938, Didi, Garrincha, Gilmar, Djalma Santos, Nilton Santos, Vava, Mario Zagalo, Zito (wszyscy Brazylia) 1958 i 1962, Pele (Brazylia) - 1958 i 1970, Cafu - 1994 i 2002.

Mistrz świata jako piłkarz i jako trener: Mario Zagalo (Brazylia), jako gracz w 1958 i 1962, a w roli szkoleniowca w 1970 roku i Franz Beckenbauer (RFN) - w 1974 roku oraz w 1990.

Miasta, w których dwukrotnie rozegrano finał (3): Meksyk (1970 i 1986), Rzym (1934 i 1990), Paryż (1938 i 1998).

W pierwszych 13 meczach finałowych każdy z zespołów strzelił przynajmniej jedną bramkę. Argentyna w 1990 roku była pierwszą drużyną, której się to nie udało. Po raz pierwszy w 1994 roku mecz finałowy (Brazylia - Włochy) zakończył się remisem bezbramkowym.

Brazylia jest jedyną reprezentacją spoza Europy, która wygrała finał w mistrzostwach na Starym Kontynencie - w 1958 roku w Szwecji. Poza Europą triumfowało dwóch jego przedstawicieli - Hiszpania osiem lat temu w RPA oraz Niemcy w 2014 roku w Brazylii. Był to jednocześnie pierwszy mundialu w Ameryce Południowej, którego nie wygrał zespół z tego kontynentu.