Narciarskie tradycje były w rodzinie Małysza od dawna. Jego pradziadek miał własną skocznię, na której najlepsi beskidzcy zawodnicy osiągali odległości w granicach pięćdziesięciu metrów. Ojciec był kierowcą w Klubie Sportowym Wisła, a jego wujek - Jan Szturc - najpierw znanym skoczkiem, a po zakończeniu kariery - trenerem klubowym. Pewnego dnia zabrał sześcioletniego Adama na trening. Najpierw była jazda na zjazdówkach, potem pierwsze skoki na małej skoczni w centrum Wisły - wspomina Adamowe początki Szturc.

W Pucharze Świata po raz pierwszy wystąpił jako szesnastolatek, ale - o czym nie wszyscy pamiętają - nie w skokach, tylko kombinacji norweskiej. Zajął dalekie miejsce. W tym samym roku jako junior młodszy został jednak brązowym medalistą mistrzostw Polski juniorów w skokach, a rok później - jeszcze jako junior - mistrzem kraju seniorów. Miał talent, więc szybko uczył się techniki. Małymi kroczkami dochodził do sukcesów. Aby przejść od stylu klasycznego na styl V, intensywnie pracował pod okiem trenera prawie cały sezon 1991/1992. W 1994 trafił do kadry narodowej polskich skoczków.

Pierwsze wielkie sukcesy odniósł w sezonie 1995/1996. Zaczęło się od drugiego miejsca w zawodach o Puchar Świata w Iron Mountain, następnie trzecie miejsce w Lahti oraz ponownie drugie w Falun. Wreszcie przychodzi pierwsze zwycięstwo w konkursie w Oslo/Holmenkollen - kolebce narciarstwa. 50 tysięcy kibiców norweskich na skoczni w Holmenkollen zgotowało Adamowi owację na stojąco. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajął 7. miejsce. W kolejnym sezonie odniósł dwa zwycięstwa na Dalekim Wschodzie w konkursach w Sapporo i Hakubie. W klasyfikacji generalnej zajął 10. miejsce. Później nastąpił kryzys formy.

Podczas 49. Turnieju Czterech Skoczni w sezonie 2000/2001 Małysz zaskoczył wszystkich fenomenalną dyspozycją, wygrywając turniej z rekordową przewagą ponad 100 punktów, a następnie zdobywając podczas mistrzostw świata w Lahti w 2001 roku złoty medal na średniej skoczni i srebrny na dużej - zamieniając się miejscami z Martinem Schmittem. W całym sezonie 2000/2001 odniósł jedenaście zwycięstw w zawodach Pucharu Świata i jako pierwszy Polak w historii zdobył Puchar Świata w skokach narciarskich. Sukces ten powtórzył w sezonie 2001/2002 oraz 2002/2003, zdobywając jako pierwszy skoczek w historii kryształową kulę Pucharu Świata trzy razy z rzędu.

W 2002 roku zdobył srebro i brąz na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Salt Lake City.

W 2003 roku na mistrzostwach świata w Predazzo, jako pierwszy skoczek od 29 lat, został mistrzem świata zarówno na średniej, jak i na dużej skoczni. Na MŚ w lotach narciarskich w Planicy w 2004 roku zajął 11. miejsce.

Pasmo osiągnięć, jakie rozpoczęło się w roku 1996, dało początek nowej historii w polskim sporcie, a w szczególności w narciarstwie, przyzwyczajając kibiców do sukcesów. Małysz stał się narodowym bohaterem, przewyższając nawet pod tym względem swojego idola - Jensa Weißfloga.

Po nieco słabszym sezonie 2003/2004 Adam Małysz odrodził się latem 2004 roku, kiedy wygrał dwa pierwsze zawody letniego CoC i cztery pierwsze konkursy indywidualne Letniej Grand Prix. Ostatecznie wygrał cały cykl letni (po raz drugi w swojej karierze).

11 grudnia 2004 roku Adam Małysz po ponad półtorarocznej przerwie wygrał ponownie konkurs Pucharu Świata w czeskim Harrachovie. W sezonie 2004/2005 był pierwszym skoczkiem, który przerwał monopol Fina Janne Ahonena na zwycięstwa. Wygrał cztery zawody (w tym jeden w lotach narciarskich w Bad Mitterndorf i dwa w Zakopanem). W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 4. miejsce.

W 2005 roku na mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym w Oberstdorfie Adamowi nie udało się obronić tytułów Mistrza Świata sprzed dwóch lat z Predazzo. Zajął kolejno 6. miejsce na skoczni K-90 oraz 11. miejsce na skoczni K-120.

W sezonie 2005/2006 Adam Małysz nie osiągnął zbyt znaczących sukcesów. W Turnieju Czterech Skoczni zajął dopiero 35. miejsce (startował tylko w dwóch pierwszych konkursach), a na igrzyskach olimpijskich zajął 7. miejsce na skoczni normalnej i 14. na dużej. Dopiero w końcówce sezonu uzyskał na tyle dobrą dyspozycję, by wygrać zawody Pucharu Świata w Oslo-Holmenkollen (po raz czwarty, co jest rekordem w historii rozgrywania PŚ w tym miejscu).

Latem 2006 roku wygrał cztery konkursy letniej Grand Prix (we włoskim Predazzo, w Zakopanem, Klingenthal i Oberhofie), co dało mu zwycięstwo w łącznej klasyfikacji całego cyklu (po raz trzeci).

W sezonie 2006/2007, podczas konkursu w Oberstdorfie, odniósł swoje 30. zwycięstwo w konkursach Pucharu Świata, zaś tydzień później dwa kolejne - w niemieckim Titisee-Neustadt.

Czwarty złoty medal MŚ Małysz wywalczył w Sapporo. Na dużej skoczni był czwarty, w drużynie piąty, ale jego czas przyszedł podczas konkursu na skoczni normalnej. Wygrał w wielkim stylu i dołączył do grona najbardziej utytułowanych multimedalistów MŚ - na koncie ma już cztery krążki złote i jeden srebrny.

Adam Małysz:
Urodzony 3 grudnia 1977 w Wiśle, absolwent zasadniczej szkoły zawodowej (blacharz-dekarz), skoczek narciarski (169 cm, 55 kg), reprezentant miejscowego KS Wisła (od 1983), podopieczny trenerów: Jana Szturca (klub), Pavla Mikeski i Piotra Fijasa (1995-1998) oraz Apoloniusza Tajnera i Piotra Fijasa (1999-2004, kadra), a także Heinza Kuttina (od 2004 roku, kadra).

Sukcesy:
Igrzyska olimpijskie:
1998 Nagano: 8 m. (drużynowo), 51 m. (90 m), 52 m. (120 m),
2002 Salt Lake City: 2 m. (120 m), 3 m. (90 m), 8 m. (drużynowo),
2006 Turyn: 5. m (drużynowo), 7. m (90 m), 14. m (120 m);

Mistrzostwa świata:
1995 Thunder Bay: 10 m. (90 m), 11 m. (120 m),
1996 Bad Mitterndorf: 14 m. (loty),
1997 Trondheim: 10 m. (drużynowo), 14 m. (90 m), 36 m. (120 m),
1999 Ramsau: 9 m. (drużynowo), 27 m. (90 m), 37 m. (120 m),
2000 Vikersund: 16 m. (loty),
2001 Lahti: 1 m. (90 m), 2 m. (120 m), 5 m. (drużynowo),
2002 Harrachov: 18 m. (loty),
2003 Val di Fiemme: 1 m. (90 m), 1 m. (120 m), 7 m. (drużynowo),
2004 Planica: 8 m. (loty, drużynowo), 11 m. (loty, indywidualnie),
2005 Oberstdorf: 6 m. (90 m), 6 m. (drużynowo, 90 m), 9 m. (drużynowo, 120 m), 11 m. (120 m),
2007 Sapporo: 1 m. (90 m), 4 m. (120 m), 5 m. (drużynowo, 120 m);

Turniej Czterech Skoczni:

1997: 8 m.,
2001: 1 m.,
2002: 4 m.,
2003: 3 m.,
2004: 12 m.,
2005: 4 m.,
2006: 35 m.,
2007: 7 m.;

Puchar Świata:
3-krotny triumfator klasyfikacji generalnej PŚ (2001, 2002, 2003),
32 zwycięstwa w zawodach PŚ, 68 razy na podium zawodów PŚ;
12-krotny mistrz Polski indywidualnie;
nieoficjalny rekordzista Polski w długości skoku - 223,5 m.